PAGO-Treffen in Stedten in de Zuid-Harz
Omdat ik vorig jaar niet naar het Treffen in Bad Mondorf kon komen, was voor mij het PAGO-Treffen 2019 in eerste instantie een weerzien met vele oude vrienden. Ons gezelschap was helemaal niet zo klein, en het deed me plezier om met een nieuw lid kennis te kunnen maken.
In het kleine dorpje Stedten in de nabijheid van Halle, vond ik tot mijn grote verrassing een kleine kerk uit de 14e/15e eeuw, die ik slechts toevallig van binnen te zien kreeg omdat er op dat moment een schoonmaakploeg aan het werk was. Niemand zou daar een zeer mooi gerestaureerd altaar, uit ongeveer dezelfde tijd, een wandschildering van Sint Joris alsook een 300 jaar oud orgel (reeds gedeeltelijk gerestaureerd) hebben verwacht. Er bestaan geen exacte gegevens over deze aan Sint Martinus gewijde kerk, maar het altaar is wél te vinden op het internet (zoek naar: “Stedten im Pfarrbereich Eisleben“).
We waren ondergebracht in een goed georganiseerd hotel met veel trappen, waardoor ik soms de weg kwijt was als in een labyrint, maar waar ik, dank zij de aanwezigheid van duidelijk bordjes, toch altijd daar lieten aankomen waar ik heen wilde. In het hotel was een klein zwembad met water van 32 graden, waar hotelgasten gratis gebruik van konden maken (behalve als het gebruikt werd door een vereniging of voor zwemlessen –heerlijk!
Het enige wat niet echt goed geregeld was, was het feit dat de aan ons beschikbaar gestelde ruimte ’s avonds om 21.30 uur afgesloten werd. “Kisten kijken” was er dus niet of nauwelijks bij en dat was wel jammer! Er moest sowieso af en toe geïmproviseerd worden, maar dat was voor ons nog nooit een probleem.
Het Griekse restaurant was een zelfstandig bedrijf binnen het hotelcomplex met een helaas niet flexibele mening over openingstijden. Het eten smaakte goed, maar om de een of andere onduidelijke reden liep het op zaterdagavond toch niet echt lekker: het door ons volledig leeggegeten buffet werd slechts met aardappelen, bladsla en later nog met ontdooide taart gevuld, het huwelijksfeest in de naastgelegen ruimte was kennelijk belangrijker…
Onze eerste excursie voerde ons naar de Geiseltalsee, een groot meer, ontstaan als gevolg van de herinrichting van een bruinkoolgroeve. Daar zagen we de eerste beloofde Bijeneters, die hier in de steilwanden hun nestholen graven. Ook zagen we enkele Kraanvogels. De excursie naar dit mooie gebied heeft zeker de moeite geloond.
De tweede excursie, onder leiding van de ornitholoog Martin Schulze, ging naar het natuurbeschermingsgebied tevens Europees vogelbeschermingsgebied “Salziger See”. Hier zagen we onder andere weer Bijeneters die, luid roepend, boven de zandhellingen rondvlogen. Het door de gids afgespeelde geluid van een Draaihals, lokte inderdaad een exemplaar naderbij, dat vervolgens van zeer nabij langdurig bekeken kon worden; Agnes van der Sanden heeft alle waarnemingen vastgelegd. Een wit bloeiende plant, die in dit gebied veelvuldig voorkomt, kon niet geïdentificeerd worden. Eenmaal thuis kon ik ze wél op naam brengen: het betreft Pijlkruidkers (Lepidium draba of Cardaria draba).
Voor het filatelistische programma had heer Friemann alle tot nu toe verschenen mini-exponaten meegebracht en op tafels gelegd. We konden een grote verscheidenheid resp. een enorm potentieel binnen onze groep, zien en bewonderen. Uit de daaropvolgende discussie bleek, dat de samenstellers er veel plezier aan hadden beleefd, en dat dit zeker navolging verdient. Het thema zou dan wel in iets aangepaste vorm bepaald moeten worden, zodat eigenlijk ieder lid zou moeten kunnen deelnemen.
Het zou fijn zijn als er wat meer commentaren op deze kleine exponaten zouden komen voor de Rundbrief (geen scherpe kritiek, want het plezier moet blijven!). Dus bijvoorbeeld of het thema goed aangepakt werd, waar de moeilijkheden zaten, de verscheidenheid in de aanpak, welk materiaal gebruikt werd enz. – dit alles als respons voor zowel de samenstellers, als voor de groep en vooral voor onze rundbriefmaker, de heer Friemann.
Ik dank alle organisatoren voor dit mooie Treffen.
Brigitta Großkopf
